dua

Allah’ım çokça özlem var, daim hüznüm, üzerimde koca bir ağırlık. Ne tarafa gitsem sığamıyorum  kendi içime.

Bana bir yol, bin ferahlık ver.

Bitmeyen zamanda tükeniyorum. Aldığım nefes anlamsızlaştıkça, gözlerimi kapatıyorum. Sormuyorum artık sorular. Bulduğum cevaplarda da bulamadıklarımda da ben hep boğuluyorum.

Gitmek, gitmek…

İçimde kaybolmanın verdiği korku ve telaşla; bitmeyen bir gitme dürtüsü. Gidemediğim her saniyede bir gün yaşlanıyorum.

Bu kağıda çok başka şeyler yazmam gereken saatte, ben gözlerimle değil kalemimle ağlıyorum.

Defterine,
ölümün çözüm olmadığını yazan biri için
fazla umut bekliyorsunuz.

Odasında,
sinekler ölen biri için
fazla hayat.

Gülmeye hazır dişler,
uyumayı bekleyen gözler için
fazla ciddiyet.

Bizden,
benden
hep bekliyorsunuz.

Ben fazla yorgunum
fazla uzak beklenene.

DERTLİK #1

Gitmek istediğin bir yer olmayınca ne kadar yürüsen de yorulsan da bitmiyor yol. Varılmıyor bir türlü. Kavuşulmuyor hiç; hiç bitmiyor çünkü özlemek.

2 km boyunca yürüyüp kimse ona gülmediği için intihar eden adam haklı mıydı? İnsanın bir gülümsemeyle hayata tutunacak kadar sevgiye umuda muhtaç kalması…

Daim kırık parçalarımız var içimizde. Hayat da o çatlaklara rağmen ayakta durabilmekti galiba. Yıkılsan da, hatta eksilsen de. Her şeye rağmendi hayat. Ben yere düşünce ölmeyi düşledim sadece. Bundan daim yıkık daim kırık, bundan sönmeyen efkar. Galiba? Peki hemen pes edişim niye? Tutunacak bir dal bulamamak neden?

Ne olurdu ah keşke ben de umursamaz olsaydım. İnsanların fark etmediği şeyleri bile dert etmeseydim. Burkulmasaydı kalbim bu kadar çok. Ne olurdu ben de normal olsaydım. İncinmeseydim eksik kalan cümlelerde. Birisi gelip de gerçekten nasılsın diye sorduğunda –şanslı bir anımda- hemen titremeseydi sesim; söz konusu ben olunca.

Uyuyorum günlerdir. Uyuyorum uyanıyorum. Bir gece bir gündüz ama hep karanlık odamda. Yaşıyorum bir başıma yalnız; ama özgür değilim. Yalnızlık deyince aklıma küçüklüğüm geliyor. Ev içinde kendime bir ev kuruşlarım; yalnız krallığım. -Nasıl bir çağa denk gelmiştim o insanların hayatında bilmiyorum - şimdi sığınacağım bir ev arıyorum.

Yalnızlık. 
Hakkında çok şey söyleyebilirim ama ona sessizlik yakışıyor.

KAHVE SEVDASI

bir kahvenin köşesinde buluşturdu hayat bizi

sanki hayal gibi

yasladık sırtımızı muhabbet izleri kalmış beyaz duvarlara

ne diyordu o sırada güven adıgüzel acaba

adı gibi o da güzel midir?

çaylar, tabii ki de ince belli

dediler muhabbet olur çay getirin

bir de küçük kurabiye geldi ama

bize onun da kırık olanı düşmüştü elbette

sevmezdik ki zaten biz

bir tek o yaparsa yerdik, sonra

sonra çok şey oldu

tuhaf bakışlar, tarifsiz gülüşler

olması gerektiği gibi değildi ama

sen şiirler yazmalıydın ben okurdum sana , sadece sana

oysa sen şiirler okudun salonlara

ben seni okudum, seni yazdım tüm satırlara

bir yağmur bekliyorduk o gün ama

hava bu toprak için fazlasıyla sıcaktı

ayrılık vakti çöken sis vardı

her bir yanına sinen bir de is

memleketin her toprağı candı ve

vardı her gözde bambaşka hayatlardan iz

sevda köpüklü acı bir kahve vardı masada

takdire şayandı tüm telveleri

güzel bir kızın ellerine yazılmış inci sözler vardı

 ve bir balığın cenaze töreni

akşam namazına müteakip kahkahalı hüzünler

bir kahve köşesinde buluşan hayatlarımız vardı o gün

iki şiir okuyup nefes alacak

korkmuştum dayanır mı ki kalbim bu kadar karanlığa

Hızır'ı gördüm saman kağıdında titrek gözlerimi açınca

seni düşlemiştim ben oysa

çay da bitti kurabiye de

ama bitmeyen bir muhabbet var içeride

çaydan mı şiirden mi senden mi hiç anlamadığım