dua

Allah’ım çokça özlem var, daim hüznüm, üzerimde koca bir ağırlık. Ne tarafa gitsem sığamıyorum  kendi içime.

Bana bir yol, bin ferahlık ver.

Bitmeyen zamanda tükeniyorum. Aldığım nefes anlamsızlaştıkça, gözlerimi kapatıyorum. Sormuyorum artık sorular. Bulduğum cevaplarda da bulamadıklarımda da ben hep boğuluyorum.

Gitmek, gitmek…

İçimde kaybolmanın verdiği korku ve telaşla; bitmeyen bir gitme dürtüsü. Gidemediğim her saniyede bir gün yaşlanıyorum.

Bu kağıda çok başka şeyler yazmam gereken saatte, ben gözlerimle değil kalemimle ağlıyorum.